So here it is, almost time to update my status to Mom of a little human who I actually and Finaly can hold in my arms.
Does it makes me scared? Yes it does, because I am totally responsible for the well being of this amazing child.
Does it makes me insecure? Yes it does, because I never had a perfect example in my biologic mother. It makes me insecure that she gave up on me even when I know that I’m not that kind of person who give up.
Does it makes me question myself? Yes it does, because I want all of the best for you and all I can give I Will but Will it be enough?
Does it makes me thinking back of my own start? Yes it does a lot, because I will give you the start I never had, but how do I do that? How can I give you that thing to the fullest when I never got it from my own mom?
Does it makes me protective? Oh yes it does, because I will let you enjoy the best of this world and protect you from the bad side of this world. I Will protect you for everything that I’ve been through and I Will go through it all over again so you don’t have to.
It makes me so happy that in a couple of weeks I can hold you in my arms, but it also scares me that after 23 years I Will have someone around me who Will look like me. It scares me that after all these years of being the only person I can relate to was myself and now it will be you. You will turn my life up side down just for being you!
You will be the most precious gifts I ever can receive from Him above. And because Only He knows my biggest wish and He fully trust me with your life I can believe in myself with al my feelings full of insecurities.
So yes I May be a little insecure about the whole mother thing but I know I can do it because I will do everything for you my little one💛
Een tijdje geleden schreef ik dit.. gek eigenlijk als je bedenkt dat de afgelopen weken onwijs snel voorbij gevlogen zijn. Druk bezig met wat eigenlijk? Als je bedenkt dat over max 3/4 weken je t wondertje in je armen mag houden…
Je bent opeens meer dan een getrouwd stel, je bent meer dan een vriendin, vrouw van en meer dan een collega. Je word verantwoordelijk voor iemand die totaal afhankelijk is. En ja ik hoor vele van jullie al denken: “je weet waar je aan begonnen bent, jullie helemaal met zn lang proces dus niet zeuren.” Dan denk ik: Ik heb genoeg van die dames om me heen met zn afkeurende blik en gedachten dus houd dat maar lekker voor je!” Jullie hebben t prima voor elkaar en ik ook maar ik heb wel nog een en ander te verwerken gehad dus bakkes!
Waar ik ook horendol van word is of mensen vragen: “Ga je natuurlijk bevallen?” Nou dan heb je bij mij dus probleem. Alles is ongeveer natuurlijk behalve een keizersnede sukkel! En ja ik was het wel van plan.. maar geloof me als je zn zwangerschap hebt gehad als ik dan ga je nergens bijna meer vanuit! Alles kan je mooi in je mooie koppie bedenken maar geloof me. Je leert mee gaan in de flow van het ziekenhuis die voor je beslist. Als de arts zegt mevrouw keizersnede dan is t oké.. “Ja vind ik kut want ik kan 6 weken niks doen maar als u dat zegt Lets go!” En ja met mijn pijn etc komt er medicatie bij kijken dan is dat zo maar ga mij niet vertellen dat ik dan niet “natuurlijk bevallen ben” bleeeh die moeders of moeders 2BE die dan nu al hun afkeuring laten blijken. Bemoei je er niet mee joh!
Wij zijn gewoon van plan om ons kind Gezond en gelukkig op de wereld te zetten.. ik denk dat dat het belangrijkste doel is toch van toekomstige ouders? Als we dat allemaal nou eens vragen?!
Maar dan besef je dus ook als ik bovenstaande terug lees dat mijn hormonen goed bezig zijn whahah! Ik moet zeggen heb ik het veel janken niet maar meer de onzekerheid en de boosheid over het ongewisse en gemis van mijn eigen moeder! Ja toch he dat stukje adoptie wat om de hoek komt kijken.
Dus voordat je met je oordelen en meningen komt: Kan jij indenken dat je niemand om je heen hebt gehad de laatste 20 jaar die ook maar iets op je lijkt? Uiterlijk en innerlijk? Iemand aan wie je kon zeggen das familie of dat mensen zeiden: oh jullie lijken op elkaar zeg.. nee.. nou dank u dan kan ie dus ook niet “snappen”
Straks na 20 jaar ga ik een klein hummeltje beethouden die trekken van mij gaat hebben, die mijn karakter misschien wel kan hebben, mijn neus, mijn ogen etc. Ik houd me hart vast. Manlief grapt wel eens dat hij hoopt dat ons kind “Maar niet zn Utrechtse bakkes krijgt als mijn ma😂😂” Maar wel de recht-voor-zijn-raap-toon van mij… nou raap me op hahaha.
Waar ik ook gewoon niet op kan wachten is het moment dat manlief de belletjes gaat plegen dat ons kindje geboren is. Toen ik vroeg waar die het meest naar uitkeek was het dat: “Het moment dat ik me pa gaat bellen.” Nou je kon me oprapen zo lief! Het moment dat je dan EINDELIJK de naam kan uitschreeuwen die je al maanden lang voor je moet houden, de kaartjes kan versturen etc etc.
Nog max die 3/4 weken en dan kunnen we het jullie als t ons uitkomt het mooiste nieuws vertellen! Dus nee appen en vragen of de kleine er is heeft geen zin😂 zodra ik een foto erop zet zonder buik🙈 kan je raden dat de kleine watermeloen eruit is😂 De laatste weken gaan we lekker in ons cocon en genieten we van de laatste keertjes samen en met de honden. Och die kunnen ook niet wachten. Zijn niet van mijn zijde en buik weg te slaan en weten niet wat hun gaat overkomen straks denk ik!!!
