Dit schreef ik afgelopen week. Toen we hoorden dat de zorgprofessional (voor zover je ze kan noemen soms) zich zorgen bleven maken maar niet in grepen was bij mij de onbegrip, verwardheid en angst compleet.
Waarbij we bij Ne-Yo wisten ondertussen dat het niet erger kon is dit bij deze baby wel. Want prematuur is iets wat je niet wilt, twee weken lang maximaal verblijven met de kleine in couveuse. Respect voor de ouders die het moeten doorstaan.
Maar het bleef gaan en komen. Vorige week zondag nacht werd het alleen maar erger. WeeΓ«n om de drie minuten en uiteindelijk resulteerde dat in 12uur lang in het ziekenhuis doorbrengen. Samen met man en kind. Hoe onze kleine vriend het volhield geen idee maar hij heeft t super goed gedaan. De hele dag op een kamer is niet nik.
Wat ook niet niks was werden de weeΓ«n, de onderzoeken en boven dat alles.. de verpleegkundige die zei mij wel even infuus te prikken in de lucht. Want mijn hand ergens stabiliseren deed ze niet. Ik verging! Mensen die mij kennen helemaal met mijn tattoos en het ivf traject weten dat prikken mij weinig doen. Maar deze persoon mijn hemel, onder het mom van: ik zit tegen een vaat klepje aan daarom lukt t niet.. uiteindelijk eruit gehaald en in de binnen kant van mijn elleboog.
Super tof 2uur later mocht hij er uit want tegen mijn verbazing was er geen verder ontsluiting dan dat ze hadden geconcludeerd dus werden wij weer naar huis gestuurd. Wel met de hel van blijvende weeΓ«n en op ons hart gedrukt om weer te komen als het weer erger werd… jottum dus.
Gelukkig sprongen onze lieve vrienden bij om Ne-Yo op te halen, hij ging daar wel voor het eerst slapen zodat wij even een paar dagen onze handen vrij hadden. Met tranen in mijn ogen liet ik mijn kleine man met onze lieve vrienden mee gaan. Waar hij zich gelijk op zβn gemak voelde. Het was een hele opluchting.
Maar ondertussen gingen wij nog een paar heavy dagen tegemoet. Drie dagen achter elkaar continue naar t ziekenhuis, weeΓ«n maar daar doen ze niks aan, ontsluiting wat langzaamaan vordert maar wat nog niet tot ingrijpen heeft geleid.
Wanneer zelfs je beste vriendin midden in de nacht uit Zeeland komt scheuren omdat manlief met migraine op bed lag en ik helemaal verging van de weeΓ«n om de twee minuten.
Eindstand? 3uur lagen we weer in bed want er was niks veranderd. Maar wat een heen en weer gedoe, onzekerheid en opnieuw beginnen. Elke keer weer je verhaal doen. Uiteindelijk bleven ze herhalen dat een nachtje slapen onder sedatie zou helpen.
Dat ik in de hele opname in de kliniek slaap medicatie heb gehad en daar heel veel moeite mee heb gehad om er af te komen ook door de gevolgen die het mentaal meebrengt was ik er erg op tegen.
Uiteindelijk met meerdere in onze omgeving erover gehad en toch afgelopen vrijdag wezen slapen in het ziekenhuis. Zodat heel mijn lichaam ontspande. Medicatie waar ik 12uur lang bijna aan een stuk door heb geslapen, waar ik wel weer paniek her belevingen heb gehad. En waarvan de nasleep nog voelbaar is. Maar alles om nog een paar weken vol te houden! Binnenkort hebben we dan eindelijk de versie (draaien van de baby want de baby ligt in stuit) als dat allemaal slaagt is de kans groter dat de baby sneller komt maar ook gezond ter wereld komt!
Dus ondanks dat mijn hoofd overloopt, mijn lichaam einde van zβn latijn is houden we nog even vol.. nog even Kleine en dan eindelijk, eindelijk kan ik je vast houden! Dan hebben wij de 9 maanden samen overleeft jij en ik samen in een lichaam!
